పాఠకుల సహకారం లేకపోతే కథకుడు పెరగలేడు. ఎన్ని కథలు రాసినా అతని స్థాయిలో గణనీయమైన మార్పులు రావు. రచయిత స్థాయిని నిర్ణయించేదీ పాఠకుడే. రచయిత రాసేది పాఠకుడి కోసమే కాబట్టి. పాఠకుడే రచయితకి అస్తిత్వాన్ని ప్రసాదిస్తాడు కాబట్టి.
మీ అందరి చేయూతతో గత ఆరునెలలుగా నాకథలు కనీసం నెలకొకటి చొప్పున అంతర్జాల పత్రికలలో ప్రచురితమవుతూ వస్తున్నాయి. మీ సూచనలు నాకు దిశానిర్దేశం చేస్తున్నాయి. మిత్రులు కొంతమంది కథల నిడివి కొంచెం ఎక్కువ ఉండటంవలన చదువరులు తగ్గిపోతున్నారన్నారు. కథలలో అందరూ మంచిపాత్రలవడం వలన కథలలో పట్టు ఉండటం లేదన్నారు. ఈమాట పత్రిక ఆగస్టు 2023 సంచికలో వచ్చిన తూనీగ తూనీగ కథలో ఈరెండు లోపాలు లేవు. రాస్తున్నప్పుడు నాకు సంతృప్తి నిచ్చిన కథ. కథలో ఎవరూ ఎవరికీ నీతులు చెప్పరు. ఆయినా కథ పాఠకుడిని ఆలోచింపచేస్తుందని, ఒక ముఖ్యమైన సమకాలీన సామాజిక సమస్యకి సమాధానం వెతుక్కునేట్లు చేస్తుందనీ నమ్ముతాను.
తూనీగ తూనీగ
దూర్వాసుల వీరరాఘవయ్య గారు చూడచక్కని మనిషి. పొడవాటి విగ్రహం, చురుకైన కళ్ళు, పదునైన నాసిక, విశాలమైన ఛాతి, బుర్రమీసాలు, సగం నెరిసిన జుట్టు, మధ్య పాపిడి–వీర రాఘవయ్య గారిని మొదటి సారి చూసిన వారు ఆయన అరవై యేళ్ళ మధ్యతరగతి తెలుగు మనిషనుకోరు. ఇంకా పది సంవత్సరాల సర్వీసున్న పంజాబ్ రెజిమెంట్ కర్నలనుకుంటారు.
పది సంవత్సరాల క్రితం బొంబాయిలో తనకున్న అంధేరీ ఫ్లాట్, ఆరేకాలనీ ప్రాంతంలో ఇరవై ఏళ్ళు ఎలాగోలా నడిపిన లఘు పరిశ్రమని అమ్మేసుకుని హైదరాబాదు ఆల్వాల్ లో ఇల్లు కొనుక్కుని సెటిలయిపోయాడు. ఆమ్మకాళ్ళూ, కొనుగోళ్ళూ హుటాహుటిన ఇరవైరోజుల్లోనే ఎందుకు జరిపాడో బహుకొద్దిమందికి మాత్రమే తెలుసు.
దూర్వాసుల వారి భార్య శాంతమ్మ. ఆయనకంటే ఎనిమిదేళ్ళు వయస్సులో చిన్నది. పద్ధైనిమిదేళ్ళప్పుడు పెళ్లి చేశారు. తెలిసిన సంబంధం, దూరపు బంధుత్వం ఉంది, పిల్ల డిగ్రీ చేసింది, దూర్వాసుల వారు దురాశలకి పోరులే అనే ధీమాతో. చిత్తూరు దగ్గర చిన్న ఊరిలో పుట్టి పెరిగిన శాంతమ్మకి, ఆంగ్ల సాహిత్యంలో బియ్యే అయిన శాంతమ్మకి, ఎందుకనో పాతికేళ్ళు బొంబాయిలో ఉన్నా నాలుగు వాక్యాలు ఇంగ్లీష్ లోకాని, హిందీలో కాని మాట్లాడగలిగే సామర్ధ్యం రాలేదు. తెలుగు వాళ్ళతో గ్రూపులు కట్టో, తెలుగేతరులతో సగం తెలుగు కలిపి హిందీ మాట్లాడో కొట్టుకొచ్చింది. మా ఆయన ఇంజనీయర్ ఇండస్ట్రియలిస్ట్ అని కొందరితో, మావారిది కృష్ణాతీరం తెలుసా అని కొందరితో, నేను కూరలు కొనటానికి కూడా కారులో వెళ్తాను డ్రైవ్ చేసుకుంటూ చూశారో లేదో అని కొందరితో, అహం కాపాడుకుంటూ, అహం పెంచుకుంటూ కొట్టుకొచ్చింది. అనతికాలంలోనే బొంబాయిలో మనుగడ ఇక చాలు, పదండి పోదాం ఆంధ్ర అనే పరిస్థితి తెచ్చుకుంది.
అహం చూపించుకోవటానికి ఆవిడకంటే అనేక ఎక్కువ అర్హతలు, అవకాశాలు ఉన్న వాళ్ళు ఎంతోమంది ఉన్నారు చుట్టుపక్కల. ఆవిడ అమేషా వాళ్ళకి దూరంగా ఉండేది. అసంకల్పిత ప్రతీకార చర్య.
వీర రాఘవయ్యకి ఇదంతా తెలుసు. ఆవిడ పుట్టింటినుంచి తెచ్చిన నాలుగు రూపాయలతో బొంబాయి జీవితానికి అంకురార్పణ జరిగిందని, ఆ బెట్టు, ఆధీమా, ఆ దెప్పు పెళ్ళాంనించి జీవితాంతం భరించాలని తెలుసు. నాలుగు రూపాయలు నలభై చేశానుగా, నాప్రమేయమూ కొంత ఉంది అనటానికి లేదు. నా నాలుగే ఈ నలభై అని ఆవిడంటే తార్కికంగా ఆమె తప్పని ఆవిడ భాషలో ఆవిడని ఒప్పించలేడనీ తెలుసు. పరిమిత శక్తియుక్తులు భగవంతుడు ప్రతి వ్యక్తికీ కేటాయిస్తాడు. అవి ఎక్కడ ఎలా కేటాయించాలో తెలుసుకోలేని వీరరాఘవయ్య లాంటి వ్యక్తులు జీవితాన్ని నరకతుల్యం చేసుకుంటారు.
నాలుగు రూపాయలు ఫాక్టరీలో మిగలంగానే తను నేర్చుకున్న బిజినెస్ మానేజ్ మెంట్ సూత్రాల్ని తుంగలో తొక్కి, పెళ్ళానికి కాసులపేరో రవ్వల నెక్లేసో కంచి పట్టు చీరలో కొనిపెడ్తాడు. వడ్డీ క్రమం తప్పకుండా అందుతుంటే అసలు కంటే వడ్డీ ముద్దు. శాంతమ్మకిక భర్తతో గొంతెత్తి మాట్లాడటానికి ఏవిషయమూ లేదు. యాతావాతా శాంతమ్మ భర్త అడుగులకి జవదాటదు. ఆయన కా అంటే కా, కీ అంటే కీ. ఆయన జీవితంలో సాధించిన ఏకైక విజయం భార్య తనను అంటిపెట్టుకుని ఉండేట్టు కట్టడి చేయగలగడం!
దూర్వాసుల వీరరాఘవయ్య, ధనేకుల బుద్ధరామయ్య కలిసి చదువుకున్నారు బెజవాడ మునిసిపాలిటీ బళ్ళో. స్కూలుచదువయిన తర్వాత పిల్లలందరూ ఎవరిదారిన వారు ఎగిరి పోయారు. కంప్యూటర్లు లేని కాలమది.
మూడు దశాబ్దాలయింది స్నేహితులకి ఒకరిగురించి ఒకరికి తెలిసి, ఒకరినొకరు కలిసి. బుద్ధ రామయ్య బాగానే పైకొచ్చాడు ముప్ఫై ఏళ్ళలో. పైకి రావడమంటే కూడపెట్టటమే కదా, ఓ ముప్పై కోట్ల ఆస్తి కూడబెట్టాడు. జూబిలీలో పావు ఎకరం స్థలంలో భవనం కట్టాడు కూడా. ఎలా కూడపెట్టాడో మనకనవసరం.
ఐదేళ్ళ కిందట బుద్ధరామయ్య భార్య భార్గవి తన భర్త పిన్ననాటి స్నేహితుని ఆచూకీ అంతర్జాలాన్ని, అంతకి మించిన తన వాడితనాన్ని, వాడి పసిగట్టింది. బుద్ధరామయ్యకి తన పద్థతిలో రూపాయలు పోగు చేసుకోవటమొకటే తెలిసి వచ్చింది కాని, ఈమెయిల్ అంటే ఏమిటో కూడా తెలియదు. భార్గవి ఎన్నాళ్ళు నేర్పప్రయత్నించినా అర్ధం కాలేదు. ఎవరిని ఎవరికి పొందు పరుస్తాడో ఆ భగవంతుడనబడేవానికే తెలియాలి. సృష్టి క్రమానుసారంగా ఏదో బలీయమైన కారణం ఉండి తీరాలి. భార్గవి పుణ్యాన మిత్రుడి విలాసం తెలిసిన భర్త దూర్వాసులని ఆల్వాల్లో కలిశాడు. మిత్రులు ఆలింగనం చేసుకున్నారు.
అనంతరం నెలకొక సారో, రెండునెళ్ళ కొకసారో ధనేకులవారు తమ మెర్సిడీజ్ లో ప్రయాణించి ఆల్వాల్లో దూర్వాసులవారిని కలుసుకుంటూనే ఉన్నారు. కారు భార్గవి నడుపుతుంది. డ్రైవరుకి ఆపూట సెలవిస్తారు. ఈసారి జూబిలీహిల్స్ రావటం మావంతు అంటూనే ఉంటాడుగాని దూర్వాసుల, ఆల్వాల్ వదలడు ప్రాణావసరంవస్తే తప్ప. ఆల్వాల్ పదానికి అర్ధం ఆప్తమిత్రుడు.
బుద్ధరామయ్యకి వీరరాఘవయ్యని చూస్తే అదొకరకమయిన ఆరాధ్య భావం. అతనితో గడిపిన రెండుమూడు గంటలు తనకి రెండుమూడు నెలలకి జీవించటానికి సరిపడా శక్తియుక్తుల్ని, కోరుకోకుండా తన ప్రమేయం లేకుండా సమకూరుస్తాయని నమ్మకం. అయిదేళ్ళుగా అనుభవైకవేద్యం.
గత దశాబ్దంగా భర్తకి లొంగిపోయిన శాంతమ్మ భరించలేనంత కృంగిపోయింది. భార్యని లొంగదీసుకున్న వీరరాఘవయ్య మరింతగా కృంగిపోయాడు. ఆవిడది సమాజమర్యాదా పాలన. ఈయనది తనకే తెలియని మేకపోతు గాంభీర్యం.
***
'రండి రండి' ఆహ్వానించింది శాంతమ్మ ధనేకుల దంపతులని, ఆశ్చర్యపడుతూనే. ఆ ఆశ్చర్యంలో 'ఈరోజెందుకొచ్చారు చెప్పకుండా?' అనే అయిష్టత దాగి ఉంది. వాళ్ళు మామూలుగా వచ్చే సాయంత్రం నాలుగు గంటల టైముకే వచ్చారు. టీ తాగి గంటో గంటన్నరో పిచ్చాపాటీ మాట్లాడుకుని చీకటిపడే సమయానికి జూబిలీకొండలు చేరుకుంటారు.
"సమయానికొచ్చావోయ్ బుద్ధా, ఈరోజు కుండలిని కొంచెం ఎక్కువ కదుల్తోంది. ఇవాళ నీకు తప్పదు. కూర్చోవాల్సిందే. ఏదో వంక చెప్పి ప్రతిసారీ తప్పించుకుంటున్నావు. అయినా బెంజి కారు నడిపేది భార్గవి కదా." సమాధానం కోసం ఆగకుండా చెంగున సోఫాలోంచి లేచి అల్మిరా స్లైడింగ్ డోర్ తెరిచి రెండు కట్ గ్లాసులు సెంటర్ టేబుల్ మీద పెట్టాడు. హాలులో నాలుగు సోఫాలు, ఒక డబుల్, మూడు సింగిల్స్; టూ సీటరులో, సోఫా మధ్యలో ఎప్పుడూ వీరరాఘవయ్యే కూర్చుంటాడు, ఇంకోళ్ళు ఎవరూ కూర్చోడానికి వీల్లేదు అన్నట్టుగా. లోపల ఎంత డొల్లతనముంటే అంత అహం ఏదో రూపేణా బహిర్గతమవుతుంది. హాలు మూడు గోడలకి మూడు తలుపులు ఉన్నాయి. ఒకటి వీధిలోకి పోవడానికి, రెడు చెరో బెడ్ రూమ్ లోకి వెళ్ళడానికి. ఒక టీవీ యూనిట్ ఒక అల్మిరా పెట్టేటప్పటికి హాలు నిండిపోయినట్టు అనిపిస్తోంది. మొత్తం సెటప్ నాటకాల వాళ్ళ స్టేజిని తలపిస్తోంది.
"నాకు ఒకటి తెలియక అడుగుతాను వీరా! స్కూల్లో నువ్వు చాలా అమాయకుడుగా సన్నగా అందరికంటే చిన్న పిల్లవాడి లాగా ఉండేవాడివి కదా, ముప్ఫై ఏళ్లలో ఎలా చండామార్కుడి వయిపోయావు?"
వీ.రా. బుర్ర మీసాలు ఊగేంతగా మిలటరీ నవ్వు నవ్వాడు.
"క్రమశిక్షణ, సమయపాలన. ఇవేనోయ్ నా విజయ రహస్యాలు!"
అటువంటి గంభీర పదాలు ఎవరైనా, ఎప్పుడైనా నిత్యజీవితంలో ఎలా మాట్లాడగలరో బుద్ధరామయ్యకి అంతు పట్టదు. కుండలిని అంటాడేమిటి? అదేం భాష?
"ఓయ్ శాంతా మాకు టీ వద్దులే, మేము మరో కార్యక్రమంలో ఉన్నాం. మీరు మీమానాన ముచ్చట్లాడుకోండి."
రెండో బెడ్ రూమ్ నుంచి భార్గవి కొంచెం దుడుకుగానే వచ్చింది. సీను వివరంగా చూసింది. సభా మర్యాదకైనా నాలుగు గ్లాసులు పెట్టొచ్చుకదా! పురుషాధిక్యత కాకపోతే? అడుగుదామని నోటి దాకా వచ్చింది కానీ, బుద్ధని పరికించి చూసి తమాయించుకుని, 'ఎంజాయ్ యువర్ సెల్ఫ్' అంటూ శాంతమ్మ ఉన్న బెడ్ రూమ్ లోకి వెళ్ళిపోయింది. భార్గవి వాలకంలోని ఆంతర్యం గమనించిన వీరాకి ఆమె చెహరా నచ్చలేదు. 'ఎక్కడ పెట్టాల్సిన వాళ్ళనక్కడ పెట్టాలి.' మనసులో అనుకున్నాడు, బిగ్గరగానే.
"ఏం తీసుకుంటావోయ్?" సమాధానం చెప్పలేనంత బుద్ధిమంతుడు బుద్ధరామయ్య. ఇకిలించాడు, నాకేంతెలుసు అని ధ్వనించేంతగా. అతన్ని సమస్య నుంచి తప్పించడానికా అన్నట్లు వీరా వెంటనే రెండు బీరాల్ని తెచ్చాడు తన బెడ్ రూమ్ ఫ్రిజు నుంచి. "తాగితే స్కాచ్ తాగాలి బుద్ధా, అదీ సింగిల్ మాల్ట్. నెక్స్ట్ టైం."
"న్యూ జెర్సీలో మీ అబ్బాయి, కోడలు మనవలు ఎలా ఉన్నారు? ఈమధ్య అక్కడికి మారారన్నావు." కొంచెం బీయర్ గొంతులో నుంచి దిగంగానే బుద్ధ రిలాక్స్ అయ్యాడు.
"అక్కడికి వచ్చి ఉండిపోమంటాడు. సిటిజెన్షిప్ తీసుకోమంటాడు. మిమ్మల్ని మిస్ అవుతున్నాను అంటాడు. నేను ఇంతవాణ్ణవడం మీ బిక్షే అంటాడు. సెంటిమెంటల్ ఫూల్." అతని గొంతులో అల్పులకి ధీరుత్వం, అధికులకి భీరుత్వం గోచరిస్తుంది.
***
"భార్గవీ నన్ను అర్థం చేసుకోవడానికి నువ్వు తప్ప ఎవరూ లేరు. మావారు వాట్సాప్ లో 'హౌ ఆర్ యు' అని, రెండు రోజులు అదే‌పనిగా ఎదురు చూసిన తర్వాత,'ఐ యాం ఫైన్' అని రిప్లై ఇస్తాడు మావాడు. నాతో అనరుకానీ ఆయన లోలోపల దిగులు పడుతున్నారేమో అని నాకు అనుమానం. ప్రతిసారీ ఆరు నెలలు అమెరికాలో ఉందాం అనుకొని వెళ్తాం, రెండు నెలల్లో ఆయనకి ఏదో నచ్చదు, వెనక్కి వచ్చేస్తాం. మళ్ళీ ఏదో వెలితి పడతారు. చెప్పరుగాని పిల్లల మీద తల్లుల కంటే తండ్రులకే ఎక్కువ ప్రేమ ఉంటుంది."
శాంతమ్మ ఆలోచనలో అచ్చు తప్పుందని భార్గవి సునాయాసంగా గమనించింది. తండ్రి పొడ కొడుకుకి సుతరామూ గిట్టటంలేదని తెలుస్తూనే ఉంది. కొడుకు తనను కోరుకోవాలనే కోరికేగాని, ఆకోరికకి తగిన పాత్రత ఈయనలో ఉందా?
సగం సముదాయింపుగాను, సగం సరిదిద్దు చర్యగానూ, "ఇంత పచ్చిగా మాట్లాడుతున్నానని ఏమీ అనుకోకు శాంతా. మీ ఆయన్ని బాగానే స్టడీ చేశాను. ఆయన్లో మనిషి తక్కువ, డొల్లతనం ఎక్కువ. ఆయన మూర్ఖత్వానికి నీ తానాతందానాయే కారణం. అతని బలహీనతలని చేతనైతే తగ్గించు. తగ్గించలేకపోతే మానె, ప్రాణాంతకమవకుండా చూసుకో."
***
బుధ్థ బీరా ఇంకా పూర్తవలేదు వీరా బీరాలు వింటుంటే. వీరా మరో బీరాపట్టాడు.
"నా చేతికి విద్యాశాఖ అప్పగించమను. బద్ధకాన్ని, నిర్లిప్తతని, దేశాన్నించి తోలిపారేస్తాను. చైనావాడి క్రమశిక్షణ ఇండియాలో తెస్తాను. బూట్ కాంప్ అంటే తెలుసా నీకు. అమెరికా వాడు మరీన్లని తయారు చేస్తాడు బూట్ కాంప్ లో. ఒక దృష్టిలో క్రమశిక్షణకి పరాకాష్ట, ఇంకో దృష్టిలో అమానుషమైన హింస. అమెరికా 'అంతా మన కర్మ' అని గోళ్ళు గిల్లుకుంటూ అగ్రరాజ్యమవలేదు.
దేశంలో యువతకి మనసు, శరీరం రాటు తేలాలి. కండ ఉంటేనే గుండె. ఇరవై ఏళ్ళవయస్సు వచ్చే వరకూ ఆడా మగా యుద్ధం నేర్చుకున్నట్లు విద్య నేర్చుకోవాలి. చేతకాని దేశాలు నేలమీద మగ్గిపోనీ. ఇండియా పైకి పైపైకి ఎక్కుతూ పోవాలి. అవసరమైతే పక్కవారి పీకలు కోసైనా సరే. శిఖరాన్ని అధిరోహించాలంటే కొన్ని త్యాగాలు, బలిదానాలు తప్పవు."
" నీవంటి చిత్తశుద్ధి, వాగ్ధాటి ఉన్నవాళ్లు ప్రభుత్వంలో ఉంటే, దేశం ఎక్కడికి దూసుకెల్తుందో?" మెచ్చుకోలు.
***
షెల్ఫ్ మీద పడేసినట్లుగాఉన్న ఒక చిన్న ఫ్రేము చేసిన అమ్మాయి ఫోటో భార్గవికంటబడింది. వీళ్ళు వచ్చే సమయానికి ఆఫొటోనే చూసుకొంటోంది రెండో బెడ్రూంలో శాంతమ్మ. "ఫొటో ఎవరిది శాంతా?" ఉలిక్కి పడ్డట్టు లేచి, ఆఫొటోని పెట్టెలో దాచేయబోయింది శాంతమ్మ.
"ఎవరి ఫొటో అది?"అనునయంగా భార్గవి.
"మా అమ్మాయిది." చెప్పింది గద్గద స్వరంతో, చెమర్చిన కళ్ళతో. " నీకు పుణ్యం ఉంటుంది. ఫొటో విషయం పొరపాటునకూడా ఎవరితోనూ అనకు, ముఖ్యంగా మీ ఆయనతో. అమ్మాయి తాలూకు ఏ ఆనమాలు ఇంట్లో కనబడినా ఆయన ఒప్పుకోరు. వద్దన్న పని చేశామని తెలిస్తే ఆయన కోపం పట్టలేము."
" అయిదేళ్ళయింది మనం కలిసి. కూతురుండేదని ఎప్పుడూ చెప్పలేదే. మీకు అబ్బాయి ఒకడే సంతానమనుకుంటున్నాం."
"అలా అనే మేమూ, అందరితో పాటు అనుకోవాలని ఆయన ఆజ్ఞ." శాంత దుఃఖం గమనించి భార్గవి మరే ప్రశ్నా వేయలేదు. రెండు నిమిషాల మౌనం తర్వాత శాంతమ్మే పెదవి విప్పింది.
"ఈ రోజుకి పది సంవత్సరాలు విద్యావతి పోయి." మరో నిముషం మౌనం.
"విద్యావతికి వాళ్ళ నాన్న అంటే అమితమైన గౌరవం. తండ్రి మెప్పు పొందాలనీ, అన్న కున్నంత ప్రయోజకత్వం తనకీ ఉందని తండ్రికి నిరూపించాలని తపించేది. ఆ తపనతోనే చివరి శ్వాసదాకా అహర్నిశలూ శ్రమించింది."
శాంతమ్మ ఆలోచనల్లో ఈసారి మరిన్ని అచ్చుతప్పులు కనిపించాయి భార్గవికి.
***
"ఇక బయల్దేరతాం వీరా, ఆరు దాటింది," బుద్ధరామయ్య ఒక బీరుతో కొట్టు కట్టేస్తే, వీరా నాలుగవ సీసా ఓపెన్ చేశాడు. బుద్ధ ఒక వాక్యం ప్రశ్నిస్తున్నట్లుగా అడిగితే, వీరా నాలుగు వాక్యాలు బోధ రూపంలో మాట్లాడాడు. యువశక్తి, దేశాభ్యుదయానికి సంఘర్షణ యొక్క ఆవశ్యకత, లంచగొండితనం నిర్మూలన, కార్యసాధనకి ప్రణాళికారూపకల్పన, దశాబ్దకాలంలో భారతదేశం ఎలా ప్రపంచంలో అగ్రగామి దేశంగా పురోగమించగలదు వంటి అంశాలమీద తన స్పష్టమైన అభిప్రాయాలు స్వచ్ఛమైన భాషలో చెప్పాడు.
"మా చిన్నమ్మాయి ఇంటరుకొచ్చింది. దాన్ని ఐఐటీ లో పడెయ్యాలనుంది. అవసరమైతే రెండు కోట్లు పారేస్తా. నువ్వే సలహా చెప్పాలి." లేస్తూ అన్నాడు బుద్ధరామయ్య.
దూర్వాసుల స్పందించలేదు. ఆ విన్నపం అసందర్భంగా తోచిందో, సందర్భవశాత్తూ ఎక్కడన్నా గుచ్చుకుందో. ఏతుట్టెని కదిలిస్తే ఆతుట్టె తేనెటీగలు కరుస్తాయి.
భార్గవి కెందుకో ఈరోజు వీర రాఘవయ్యతో వెళ్ళొస్తాం అని చెప్పబుద్ధవలేదు. తన్నుతాను పొడుచుకోవాల్సిన మనిషి ఉన్మాదంలో ఎదుటిమనిషిని పొడిచి కొంత జీవితకాలాన్ని అరువు తెచ్చుకున్న నిర్భాగ్యుడిలా కనిపించాడు. ప్రాథమిక మర్యాద పాటించాలని కూడా అనిపించలేదు. చకచకా నడుస్తూ కారు తీసింది. బుద్ధరామయ్య భార్యని బుద్ధిగా అనుసరించాడు.
***
దూర్వాసుల వీరరాఘవయ్యకి ఎక్కడో ఏదో నచ్చలేదు. ఏం నచ్చలేదో తెలియక పోవడం అంతకన్నా నచ్చలేదు. చర్రున లేచి పెద్ద పెద్ద అంగలతో బెడ్ రూమ్ లోకి వెళ్ళాడు. శబ్దం వచ్చేటట్టు తలుపు దభీమని మూసాడు. అలా మూయటం లోపలికి ఎవరూ రావద్దని, తనంతట తను బయటకు వచ్చే దాకా ఎవరూ పిలవద్దని సంకేతం. ముఖ్యంగా భార్యకి.
కిటికీ రెక్క కొద్దిగా తెరిచి కిటికీ పక్కకి కుర్చీ లాక్కొని కూర్చున్నాడు. శ్వాసలో రుసరుస తగ్గించుకునే ప్రయత్నంలో రెండు నిమిషాలు కళ్ళు మూసుకున్నాడు. సన్నగా చినుకులు పడినట్లు ఉన్నాయి, దొడ్డిలో నేల చిత్తడిగా ఉంది. పశ్చిమ ఆకాశంలో మబ్బులు అప్పుడే దిగిపోయిన సూర్యుని చివరి కిరణాల అరుణిమతో ఆడుకుంటున్నాయి.
బుజ్ మని శబ్దం చేస్తూ పెద్ద రెక్కల తూనీగ ఒకటి కిటికీలోంచి వెలుతురు వెతుక్కుంటూ రూమ్ లోకి వచ్చింది. మళ్లీ బయటికి వెళ్లడానికి వీల్లేదన్నట్టుగా వీరా కిటికీ తలుపు మూశాడు. ఎంతోసేపు ఎగిరి అలిసిపోయిందో, వెతుక్కుంటున్న వస్తువు దొరకని నిస్పృహో, తూనీగ గోడ మీద నిదానంగా వాలింది. మెల్లగా కదులుతున్న తూనీగ రెక్కల్ని పరిశీలనగా చూశాడు రెప్పార్చకుండా. రెక్కల మధ్య దూరం తగ్గిన క్షణంలో చటుక్కున్న రెండు రెక్కలు ఒడిసి పట్టుకున్నాడు. అతని చూపుడు బొటన వేళ్ళ మధ్య తూనీగ బందీ అయింది. గిలగిలా కొట్టుకుంది. బలాత్కారానికి గురి అవుతున్న అబలలాగా. పట్టు వదలకుండా తన వైపు తిప్పుకుని, కొట్టుకుంటున్న తూనీగ శరీర భాగాల్ని సునిశితంగా పరికించాడు. చెయ్యి మార్చుకుందాం అనే ఉద్దేశంతో రెక్కల చివరలని రెండో చేతితో కూడా నొక్కి పట్టుకున్నాడు. రెండోచేతికి పనిచెప్పి మొదటి చేతికి విశ్రాంతిద్దామని.
ఈ ఉధృతానికి తట్టుకోలేని సున్నితమైన తూనీగ రెక్కలు సగానికి చిరిగి విరిగిపోయాయి. అప్రయత్నంగా రెండు చేతులు వదిలేశాడు. జటాయువులా నేల మీద పడిన తూనీగ మళ్లీ ఎగరడానికి ప్రయత్నిస్తూ, విఫలమౌతూ, గిలగిలలాడింది. ఆ ప్రయత్నాన్ని వీరరాఘవయ్య ఎంతో ముచ్చటగా మెచ్చుకుంటూ చూశాడు. దానికి అలసట మీద ఆకలి వేస్తోందేమో, ఏమైనా తినటానికి పెట్టాలేమో అని జాలికూడా పడ్డాడు. తూనీగ తినదగిన పురుగులు ఏమైనా ఉన్నాయేమో అని రూమంతా కలయచూశాడు. కొంచెం ఎత్తులో గూడు పెట్టడం అప్పుడే పూర్తి చేసిన సాలె పురుగు ఒకటి కనిపించింది. పురుగులు తినే తూనీగకి పురుగులు తిన్న సాలె పురుగు మంచి ఆహారం అవుతుంది కదా అని నిశ్చయించుకున్నాడు. డ్రాయర్ లోంచి తీసిన స్కేలు పట్టుకుని లేచి నిలబడి సాలెపురుగుని ఒక్క దెబ్బ కొట్టాడు. చితికిన సాలెపురుగు, రసి స్కేలుకి అతుక్కుతున్నాయి.
ఎడమచేతి రెండు వేళ్ళతో తూనీగ సగానికి తెగిన రెక్కలని కలిపి పట్టుకుని పైకి లేపాడు. కుడిచేతితో స్కేలు పట్టుకొని స్కేలు చివర ఉన్న సాలెపురుగు కళేబరాన్ని తూనీగ మూతికి అందించాడు. తూనీగ తింటున్నట్టుగా తోచలేదు. రాచీ, నొక్కీ, చేతనైన ప్రయత్నం చేశాడు.
సెకన్లలో తూనీగలో కదలిక ఆగిపోయింది. హత్య పూర్తయింది. చట్టం హత్య అని గుర్తించలేని హత్య.
చచ్చిపోయిన తూనీగని కమోడ్లో పడేసి ఫ్లష్ కొట్టాడు. స్కేలుని వాష్ బేసిన్ లో కడిగి డ్రాయర్లో పెట్టాడు. చేతులు శుభ్రంగా కడుక్కుని రూము తలుపులు తీసి భోజనానికి తయారయ్యాడు.
సరిగ్గా ఇదేరోజు పది సంవత్సరాల క్రితం విద్యావతి ఐఐటి బాంబే లేడీస్ హాస్టల్లో ఉరిపోసుకు చచ్చిపోయింది.
*****
